اشعار

خدا میخواست تا تقدیـــر عالم این چنین باشد          کسی که صاحب عرش است،مهمان زمین باشد

خدا درساق عرش خویش جایی را برایش ساخت          که حتی مـاورای دیـده ی روح الامیـن باشـد

خدا میخواست از رخسارۀ خود پـرده بردارد          خدا میخواست تا دست خودش درآستین باشد

عــلـــی حُبّـه جُنـَّه ، قــســیـم الــنـار و الجنـه          خدا میخواست آن باشد ،خدا میخواست این باشد

علی را قبـل از آدم آفــرید و در شب معراج          به پیــغـمـبـر نشـانش داد تا حـق الیقــیـن باشد

به جز نام علــی در پهـنۀ تـاریخ نـامی نیست         که بر انگــشــتــر پیغمـبران نقـش نگین بـاشد

به جز او نیست دستاویز محکم در دل طوفان         به جز او نیست وقتی صحبت ازحبل المتین باشد

مرا تـا خطبه های بی الف راهی کن و بگذار        که بعد از خـطـبـه بی نقطۀ تو نقطه چین باشد

مرا در بیت ، بیت شعـر هایم دستـگیـری کن         غــزل های تو بی انـدازه باید دلنـــشیـن بـاشد

غزل لطف خداوند است اهـــل دل خبر دارند         غزل خوب است در وصف امیرالمومنین باشد

شیرخدا و لنگر عرش خدا، علی است           مـــرآت حـق و آینه حــق نما، عـلی است
در روز حشر، شافع امت محمد  است           باب النـجــات سلـسـلۀ انــبـیــا، علی است

بعد از وجود اقدس خـاتـم، حبیب حق            بر کل جنّ و انس و ملک، رهنما، عـلی است
اول کـــسی که دین نبی را قبول کرد            و آن دومیــن ز خـمـسه آل عبا، علی است
نـفـس نبــی و بــاب علوم محمد است            چارم نـفر که رفته به زیر کسا، علی است
گــر افــتـخـار دیگری از بهر او نبود           این افتـخــار بس که شه لافتی، عـلی است
در جنگ بدر و غزوه خندف، صف احد           مردی که بود در خور صد مرحبا، علی است
دست خدا که فـوق هـمه دست ها بود            دست علــی ولیّ خدا، مرتضی عـلی است

حق روز ازل کـل نِعــم را به علی داد            بین حکمـا حُکــمِ حَکَم را به علـی داد

معنای یدالله همین است و جز این نیست            کاتب که خـدا بود قـلــم را به علی داد

می‌خواست به تصویر کشد قدرت خود را            در معرکه شمشیر دو دم را به علی داد

عــمّـال شیــاطین همه ماندند تهی‌دست            تا احمـد مــحــمود عَلَـم را به عـلی داد

یـاران ولایت به خـــدا اهـل بهــشــتـند            الله کریـــم است، کــرم را به علـی داد

هر مــمـلکتی تابع فرمان امیـری است            ایــران، دلِ افتاده به غم را به علی داد

از نسل علی یک علی آمد به خـراسان            یعنی که خدا کـــل عجم را به علی داد

کوچک‌تر ازآن است عجم فخر فروشد            گــو حیــدری‌ام، یار دلم را به علی داد

سبقت بگـــرفت اُمّ عـــلی ز اُمّ مسیحا             روزی که خــدا حق قدم را به علی داد

مملوک ببین مالک دین در شب میلاد             تنظیم سند کـرد و حرم را به علــی داد

بودی همه اشراف عرب طالب زهرا             طــه گُـهر عهـــد قِــــدَم را به علـی داد

بگذاشت کف فاطمه را بر کف حیـدر             با فاطمه شش دانگ ارم را به علی داد

از یُمن همین وصلت فـرخـنده کلامی             حــق زینب آزاده ‌شیـم را به عــلـی داد

توحیـد نهــــد بر دل کعبه قـــدم امشب            بت ها همه گشتند به تعظیم، خم امشب

ارکان حـرم دور حــرم ذکـــر گرفتنتد            درکعبه فتاده است به سجده صنم امشب

بر گوش رسد زمزمه ی چشمۀ زمزم            تــــا صبح زنــــد از اسـدالله دم امشب

تبریک بگـوئــیـد به کعـبـه که دوبـاره            گردیده به میـلاد عـــلـی محترم امشب

تا فـاطــمــه بنت اســـد در حــرم آیــد            ای اهل حرم دور شوید ازحرم امشب

پیـدایــش سـیـمای خـداونــد مبــــارک

بر کعبـه تمـاشــای خــــداونـد مبارک

امشب حـرم از عرش سرافـرازتر آمد            در بیت خدا روی خـــــدا جلوه گر آمد

شمشیر خــــدا شیـر خـدا حـیـدر کـرار            یا حـــامی جـان برکـــف پیغامبـر آمـد

یـا آمــنه ی بنـت وهــب زاده مــحـمـد            یا فـاطـمه ی بنت اســـد را پـســـرآمـد

یا فاتح بـدر و احد و خیـبر و احـزاب            یا شــیر حق از بیشه ی فــتح وظفرآمد

ای بیت خــدا روی خــداونـد مــبارک            ای خـتم رســل جان عزیزت به برآمد

در کعبه ندا میرسد از خــالق ســرمــد

مــیـلاد عــلــی بـاد  مبـارک به محـمد

سر تا به قــدم گشته نبی چـشـم که باید            از کعبه بــرون ، بنــت اسد با اسـد آید

تکبیر بگــوئــید که آن چـشم ِخــداونــد            چشمی به روی چــشــم محـمد بگشایـد

تکبـیــر بگوئـید که با خــوانـدن قـرآن            هم جان به نبی بخـشد و هم دل بربــاید

تکبـیــر بگــوئـیـد که مـولا علـی آمــد            تا زنگ غــم از قـلـب مـحمـد بــزدایـد

تکبـیر بگـوئــیــد که با حسن خــدائـی            امـــروز خـدا را به محـمـــد بـنـمــایـد

احمد به بغل آنـچه که بایست گـرفـتــه

یا جان خودش را به سرِ دست گـرفته

در مقدم مولا دُر تـهـلــیــل فــشـانــیــد            میــلاد عــلــی را همه تبـریک بگویید

از بنت اســد عــیــدی خود را بستـانید            با دست علی تا به روی خــاک بیـفتید

در کـعــبــه بـمـانـیـد بمـــانید بـمــانـیـد            امــشب همه دور اســـد الله بگــیـــرید

از جــانب ما نـیــز ســلامش برســانید            با حمد حــق ازحلقۀ تهـمت به در آیید

با دیدن آن قــامت و آن طـلـعت نیکــو

فــریــاد برآرید هــوالحــق و هــو الهو

کعبه همه سر تا قـدم آغــوش گـشــوده            یا اینکه خــدای حــرم آغـــوش گشوده

الله که با دیـــدن تـــوحــیــد مجــــســم            در دامن کــعــبــه صنم آغــوش گشوده

مـــیـــلاد علــی آمده و عیـــد کــرامت            بر شیعه ی مولا، کــرم آغوش گشوده

دیگر نهــراســد کـسی از آتــش دوزخ            زیــرا که ریــاض ارم آغـوش گشوده

تا بـنــت اســد با اســدش از حــرم آید            پـیـغـمـبــر اکـــرم زهـم آغوش گشوده

با جـــام ولایت شده ســرمـسـت محمد

دل داده به شوق عــلی از دست محمد

از خالق دادار بــپــرسید عــلی کیست            از احــمــد مختار بپرسید علی کیست

جزشخص علی شخص علی را نشناسد            از حــیــدر کـرار بپرسید علی کیست

در غزوۀ بدر و احد و خیبر و احزاب            از تیغ شــرر بار بپرسید علی کیست

از چاه و شب و نخلــۀ خـرما و بیابان            از شمع شب تـار بپرسید علی کیست

شمـــیــر به دشمن دهد و شیر به قـاتل            از قاتل خونــخار بپرسید علی کیست

آیــیــنه ی ذات ازلی را چه بــــخوانند

خلقت همه مانند عــلـی را چه بخوانند

آیینه معبــود عــلی بــود عــلــی بــود            سر منشاء هر جود علی بود علی بود

رکن و حرم و حجرو صفا مروه و مسعا            سجده علی وساجد و مسجود علی بود

هم اول و هم آخر و هم ظاهر و باطن            هم شاهد ومشهود علی بود علی بود

بعد ازهمه ایجاد علی هست علی هست            پیش ازهمه موجود علی بود علی بود

روزی که نه روز و نه شبی بود به عالم            والله عــلــی بود علـی بود عــلی بود

با این همه عبد است خدا نیست خدا نیست

عبدی که زمعبود جدا نیست جدا نیست

اوکیست زکات است وصلات است وصیام است            تکبیر ورکوع است وسجود است وقیام است

ای پیش قــــدت کعبه برافراشته قامت            ای یـافته زینت به وجـــــود تو امامت

در سایۀ توحیـــد تو توحید ســرافـراز            از بازو و شمشیر تودین یافت سلامت

تو با حق و حق دور تو گردیده هماره            امروز نه، فردا نه ،که تا صبح قیامت

ازما همه در محضر تو عجز و توسل            از تو همه دربـارۀ  ما لطف و کرامت

این کل بهشت است که درحشر گذارند            پیشــانی ما را بـــه ولای تـو عــلامت

مـــرغ دل ما ســاکن بام حرم تو است

آیین عــلـــی دوستی ما کــرم تو است

من کیــستم ؟ عالـــم به تولای تو نازد            حــور و ملک ،آدم، به تولای تو نازد

هم موسی عمران به ولای تو کند فخر            هم عیسی مـــریـــم به تولای تو نازد

زهــــرا به فـــدای تو کند جان گرامی            پـیغمبـر اکـــــرم به تـــولای تو نــازد

قــــرآن شده در مدح و ثنـای تو مزین            زیـــرا که خــدا هم به تـولای تو نازد

با الله قسم لطف و عــطایت نــشود کم            بگذار که مــیـثــم به تـــولای تو نـازد

بگذار که تا هست به لب نطق و بیانم

پیوسته شود مدح تو جاری به زبـانـم

شاهد کل الجمال ایـــزد یکتـــا عـلیـست          پرتو اشـــراق آن پیدای ناپیــدا علیست

معنی فرقان فروغ ملک جان فخـرجهان          شاهد ایمان شه امکان مه بطحا علیست

سر مطلق والـی حق پیشوای مـاخـــلـق          کاشف اسرار قرآن راز ما اوحی علیست

بلبـــل گویـای اســـرار گــلسـتـان وجود          سر سبحان شاه ایمان ماه او ادنی علیست

برهمه خوبان عالم قبله گاه رحمت اوست          جمله پاکان جهان را سرور ومولی علیست

در صف احزاب میر بر همه امت امام          نزد خاصان ( کان عهدالله مسئولا ) علیست

تکیه گاه وی سریر «هل اتی» در قرب دوست          زانکه درحب خدا آن فرد بی همتا علیست

بر سر از سلطان عــزت یافت تاج انما          آری ایمان را نگهبان درصف هیجا علیست

نـزد دانــا بـاطــن ( اِنّــا هَـدیناهُ السَبیل )          پیش اهل دل بهشت و کوثر وطوبی علیست

آدم ونوح وخلیل ویوسف ویعقوب وهود          صالح و شیث و شعیب وموسی وعیسی علیست

در کتاب آفــرینش سورۀ تــوحید  عشق          درحساب اهل بینش عروة الوثقی علیست

آنکه بذر معرفت در مزرع دلها فشــاند          از لســان الله نــاطق منطق گویـا علیست

در لب عیسی دم جان بخش و در طور کلیم          شـعلۀ انّی انَــا الله  و یَـدِ بیــضا علــیست

ازهمه خاصان حق آنکس که بنماید به صدق          امــتــثال سَبِّح اسـمِ رَبک الاعـلی علیست

در عـروج عشق و معراج نبوت همسفر         با همایون شاه سُبحانَ الذی اَسری علیست

هَل اَتی قدر و سَلونی علم و لاهوتی مقام          ملک دیـن را تاجدار لا فتی الا، علیست

صاحب  ســر ولایت در گه علم نــبــی          باب سبطین رسول وهمسر زهرا علیست

کشور اَلیَـــوم اَکـمَـــلتُ  لَکُم را شهریار         بر سَریر ما عَبَدتک شاه بی هـمتا علیست

معنی نور علی نور است قلب مرتضی          صورت زیبای عالم را بهیـن معنا علیست

آنکه درهفت آسمان زد پرتو مهرش علم          زان فروزان گشت خورشید و مه جوزا علیست

در ثنای شه الهـی گفت با روح الــقدس          شــاهــد کـــل جمـال ایـزد یکـتـا علیست

ای تو فرزند رضا،ای چشمۀ جوشان،سلام           رونق از فیض تو دارد عالم امکان، سلام!

ای شبیه موسی عمران گشوده بحر جود           ای چو مريم، مادرت مرضیۀ یزدان، سلام

ای تو مولـود مـبارک از تبار فـاطــمه           ای سر پاکت رضا بنهاده بر دامان، سلام

وارث عـلم رضا و مـعـدن عـلـم عـلی           موضع سرّ نبی درفضل و دراحسان، سلام

از ولادت با تو برپا خیمۀ تقوی، درود           تا قیامت از تو روشن خانۀ ایمان، سلام

ای به گهواره شهادت گفته بر توحید حق           ای شده نام نبی بر نامه‌ات عنوان، سلام

ای علی موسی الرضایت هرشب از شکر خدا           تا سحر در محضر گهواره‌ات خندان سلام

در رخت نور امامت از ولادت جلوه‌گر           بر تو ای مهر ولایت، تا ابد از جان، سلام

بر تو و بر خاندانت ای سحاب لطف حق           تا قـیامت بر شـمار قـطرۀ باران، سلام

الا کرم ز تو مشـهــور یا امام جـواد            کـلام توست هـمه نـور یا امام جـواد

ائـمّه‌اند جــواد و تــوئی جـواد هـمـه            که گشته جود تو مشهور یا امام جواد

سزد ز لعل لب حضرت رضا ریزد            به مـدح تو دُر منــثـور یا امام جواد

اگر چه نزد شما آبـروی نیست، مرا            مکن ز درگه خود دور یا امام جواد

گـدایی‌ام به درت جـــز بهانه‌ای نبوَد            مراست وصل تو منظور یا امام جواد

به روی زائر تو بوسه می‌زند جبریل            به ذکر «سیعک مشکور» یا امام جواد

به کاظمینِ تو روی نـیــاز برده کلیم            سـلام می‌دهد از طـور یا امام جـواد

جحیم اگر تو نگاهش کنی حدیقۀ گل            بهشت بی تو کم از گور یا امام جواد

اگر چه ران ملـخ هم نـدارم ای مولا            مرا بخوان به درت مور یا امام جواد

قضا به حکم تو محکوم، ای ولیِ خدا            قـدر به امـر تو مأمـور یا امام جواد

لباس نور مرا بر تن از ولادت توست            گـنـاه، وصـلـۀ نـاجـور یا امام جـواد

خدا ثـنای تو را گفـته و چگـونه مرا            بـوَد ثـنـای تو مـقـدور یا امـام جـواد

لب تو داشت تبسّم، ولی دلت را بود            هـزارها غـم مـسـتـور یا امـام جـواد

ندید دختر مأمون جلال و قدر تو را            چو بود چشم دلش کـور یا امام جواد

شهادت تو در آن حجـره با لب تشنه            بـوَد تـجـسّـم عـاشـور یـا امـام جـواد

عـنایتی که شود روز حشر «میثم» هم            به دوسـتی تو محـشـور یا امام جواد

ای مرغ جان کبوتر صحن و سرای تو            هفت‌ آسمان صـحـیـفـۀ مدح و ثنای تو

چـشـم رضـا به مــاه رخ دلـربـای تــو            چــشـم فـرشتـگـان خـدا جـای پـای تـو

دل‌هـای عـارفـان، حـرم با صـفـای تو

تو خـود جـوادی و همه عالـم گدای تو

دست گـدائی هـمـه عـالـم به سـوی تو             دل بـرده از امـام رضـا مــاه روی تو

پیـشـانـی مــلائکـه بر خـاک کـوی تو             جـام بـهـشـتـیــان همه پر از سبوی تو

ذکـر خــوش امام رضا گـفـتـگـوی تو

زیـبـد که او هـمـاره بگــوید ثـنـای تو

بـسـم‌اللهِ صحـیــفـۀ دل‌هـاست نــام تــو            خیـل ملَـک ستـاده به عـرض سلام تو

عـالـم رهـیـن کـثــرتِ جــود مـدام تـو            بــالاتــر از ثــنــای خـلایـق مــقــام تو

نـور است هـمچـو آیۀ قــرآن کــلام تو

رویـد مسیـح از نـفـس جــانــفـزای تو

وابـسته بر وجـود تو این عـالـم وجود             آرند جن و انس به خاک درت سجـود
مشهور در میان امامان شدی به جـود             بر جـود و بر قیام و سجوت همه درود

آیـات غیب را رخ نـورانی‌ات شـهـود
وجه خـداست روی مـحـمّدـ نـمـای تو

تو بـضـعـۀ امام رضا نـجـل حـیـدری             سر تا قــدم پـیـمـبر و زهرا و حیدری
چشم و چراغ زادۀ موسی‌بن‌ جـعفـری             ابـن الـــرضـــای اوّلِ آل پــیــمــبــری

از هـر چـه گـفته‌انـد و نگفتنـد برتری
گوهرچه قابل است که ریزم به پای تو

جز تو که خصم گشته ز جود تو بهـره‌ بر            کی داده حـرز فـاطـمـه بر قـاتل پـدر؟
جایی که می‌کنی تو به دشمن چنین‌ نظر            بـاور نـمی‌کـنــم که بـرانـی مـرا ز در

از من اگر چه نیست کسی روسیـاه‌تر
دارم امیـد بر تو و لطف و عـطای تو

مأمون به پیش علم و کمال تو شد حـقیر            افـتـاد در حقـارت و افکـند سر به زیر
یحیی‌ابن‌اکثم  آمده در محضرت اسیـر            با آنکه در مـدارج تعـلـیـم گـشـته پـیـر

درمحضر تو کم بوَد از کودک صغیر
شـد محـو علـم و دانش بی‌انــتهـای تو

ما مـورِ کوچـک و تو سلیمان عـالمی            جــان امـام هـشـتـم و جــانـان عـالـمـی
مدفـون به کـاظمینی و سلطان عـالمی            مـاه رضـا و مـهــر فــروزان عـالـمـی

در هر قـدم نثـار رهـت جــان عـالـمی
جان چـیست تا کـنـند خـلایق فـدای تو

یک عـمر بوده آتش غــم شمع محـفلت            مأمون هزار مرتبه خون ریخت در دلت
دردا که یـار جـانـی تو گـشـت قـاتـلت            حل شد به زهـر، عـاقبت کار، مشکلت

بودی جوان و قـتلگهت گشت منـزلت
خامـوش گشت زمزمه‌هـای دعـای تو

در بین حجره سوختی و دست و پا زدی            وز سـوز سـیـنـه نـالۀ واغــربـتـا زدی
با کام تشنه مـادر خود را صــدا زدی            وز سوز ناله شعله به ارض و سما زدی

فـریـاد بـهـر تـشـنـه‌لـبِ کــربـلا زدی
بـر عــرش رفت نـالــۀ واویـلـتـای تو

هر چند هیچ‌کس ز غـمت با خبر نبود            دیگر سرت به نوک نی و طشت زر نبود
در قـلـب داغــدار تو داغ پـسـر نـبـود            لب‌هایت از حسیـن دگـر تـشنـه‌تر نبود

دیگر به سنگ ماه جـمالت سپـر نبـود
جاری نگشت خـون به رخ دلربای تو

تا دور چرخ فصل خزان دارد و بهار             روزی چو روزجد تو نبْوَد به روزگار
روزی که شد به نیزه سر آن بـزرگوار            خـورشید سر برهـنه درآمد ز کوهسار

میـثم بـیـار در غـم او چـشـم اشکـبـار
کن گریه تا که سیل شود اشک‌های تو

ای انس و جان گدای تو يا حضرت جواد           شرمـندۀ عـطای تو يا حـضرت جـواد
دائــم ز کـار خـلـق گــره بـاز می کـنـد           دست گـره ‌گـشای تو يا حـضرت جواد

زيـبـاتـرين دعـای ســمــاواتـيـان بــود           مـدح تو و ثـنای تو يا حضرت جــواد
پـيـش از شـب ولادتــم ای آشـنـای دل           دل بـود آشـنـای تو يـا حضرت جــواد
چون آيـه‌های نور، پـدر بـوسه مي‌زند           بر روی دلربـای تو يا حضرت جـواد
زوار پــا نــهــنــد بـه بــال مـــلائـکـه            در صحن باصفای تو يا حضرت جواد
پـر می زنـد کبــوتر دل‌ ها ز هر طرف            پيوسته در هـوای تو يا حضرت جواد
جود از تو جود گشت و کرامت نهاده است           رخ بر در سـرای تو يا حضرت جواد
تو کـيـسـتی؟ هـمـيـشه جـواد الائـمه‌ای           من کيسـتم؟ گدای تو يا حضرت جواد
بـايـد هـزار زادۀ اکـثـم به وقـت بحـث           صورت نهد به پای تو يا حضرت جواد
مأمــون در آتـش حـسـدش آب مي‌شود           چون بشنود صدای تو يا حضرت جواد
بخـشی به قـاتـل پـدرت حـرز مـادرت           ای جان ما فـدای تو يا حضرت جـواد
بگشای لب که لحظه به لحظه اجابت است           دلـدادۀ دعـــای تـو يـا حـضـرت جــواد
هرکس زده است دست توسل به دامنی           مـا را بـود ولای تو يا حـضرت جواد
قـبـر مـطهـر تو در آغـوش کـاظـمـيـن           دل‌ های ماست جای تو يا حضرت جواد
با الله قـسم هر آنچه بگـوئيم نـارساست           بر قـامـت رسـای تـو يا حـضرت جواد
هرگز رضا ز کس نشود حضرت رضا           يک لحظه بي‌رضای تو يا حضرت جواد
اين غم کجا برم که بسی بر تو شد ستم           از يـار بی وفــای تو يا حضرت جـواد
با تو هر آنچه شد ستم و ظلم بي‌حـساب           دانـد فـقـط خـدای تـو يا حضرت جواد
تو در ميان حجره زدی ناله و گريست           قـاتل هـم از برای تو يا حضرت جواد
آتش گرفت حجـرۀ دربـستـه چون دلت           از اشک بي‌صداي تو يا حضرت جواد
قلب تو پاره‌ پاره شد و شهـر کـاظمين           گـرديـد کـربـلای تو يا حـضرت جواد
با الله  قسم رواست که مرغـان آسمان           گـريـند در عـزای تو يا حضرت جواد
با آن هــمـه وفـا و مـحـبّت که داشـتـی           شد زهرکين سزای تو يا حضرت جواد
« ميـثم» به نــالـه‌هـای دلـت بود آشـنا           شـد مـرثـيه ‌سـرای تو يا حضرت جواد

در خلوت یاران اثری بهتر از این نیست           در چله گرفتن ثمری بهتر از این نیست

ما خــم شراب از جگـر غوره گـرفتیم           در میکدۀ ما هـنری بهتر از این نیست

سـجـاده بـیاریـد که تا صبح نـخـوابـیـم            در بین سحرها؛ سحری بهتراز این نیست

مـا درد نگــفــتـیـم ولـی بـاز دوا کـرد            در شهر، طبیب دگری بهتر از این نیست

حـق داشـت بــنـازد پـدر پـیـر مـدیـنـه            درهیچ کجایی پسری بهتر از این نیست

گـفـتند جــواد است سـر راه نـشـسـتـیم            درجمع گدایان خبری بهتر از این نیست

پر کرد به اجـبار خـودش کیـسۀ ما را            درکوچۀ ما رهگذری بهتر از این نیست

گـفـتـنـد ســلامی بـده و زائـر او بـاش            دیدیم در عالم سفری بهتر از این نیست

پـس زائــر یـاریـم تـوکــلـت عـلـی الله

مـا عـبـد نـگــاریـم تـوکـلـت عـلـی الله

هـجـران تـو و تـیـغ بـلا فـرق نـدارنـد            در طرز شـهـادت شهـدا فـرق نـدارند

کافی است که پای تو به یک سنگ بگیرد           این گونه که شد سنگ وطلا فرق ندارند

ایـام طـفـولـیت تو عـیـن بـزرگی است            در مـعــجـزه، ایـام خـدا فـرق نـدارنـد

از رحـمت تـــو دور نـبـودند، سیـاهـن            وقـت کـرم تـو، فــقــرا فــرق نـدارنـد

پـائـین سـرسـفـره تو نـیز چو بـالاست            در خـانـۀ تو شــاه و گـدا فـرق ندارند

مـا کـار نـداریـم رضـا یـا که جــوادی            در مـذهـب مـا آیـنــه هـا فـرق نـدارنـد

تو آمـده ای تا که ســرآمــد شـده بـاشی
یکـبـار دگـر نیـز مـحـمـد شـده بـاشـی

بیمار شدن از من وعـیسی شدن از تو           لب تشنه شدن از من و دریا شدن از تو
در راه عـصای تو بیـان کرد: امـامی!           اعجاز عصا از تو و موسی شدن از تو
در مهد به اثبات خودت سعـی نـمودی           در کودکی ات این همه والا شدن از تو
چهل سال پدر؛ چشم به راه پسرش بود           حـالا یـکی یک دانـۀ بـابـا شـدن از تو
چشمان موفق به امید تو نـشـسته است           پس دست شفا از تو و بـینا شدن از تو
تـا زائـر سـرو قـد و بــالای تـو بـاشـد           جـانـم پــسـرم از پـدر و پا شدن از تو

بگــذار قــدم هــای تو را خـوب بـبـیـند
در قـامـت تو جـلـوۀ مـحـبـوب بـبـیـنـد

هـستـند کـریـمان دو عالـم سر خـوانت            یکـبـار نخـورده است گره کیسۀ نانت
اصلا حـرم شاه خـراسان حـرم توست           هر صحن که گشتیم در آن بود نشانت
انگار که گهـواره تو عـرش زمین بود            وقـتـی پــدر پـیـر تو می داد تــکــانـت
تکـبیر تو از داخل گهواره رسیده است           هــسـتـم اگـر امـروز مـسلــمان اذانـت
یکـبـار پـدر گـفـتـن تو گـر نـمی ارزید            صـد بـار نمی رفت به قـربـان زبـانت!
از چشم پدر دور مشو گرگ زیاد است            بر این پـدرت حـق بده باشد نگــرانت

در راه مـبـــادا قــدمـت خــار بــبـیـنـد
آن صورت چون برگ تو آزار ببـیـند

قسم به آن که به گنجشک بال و پر داده            هـمـان که بال قـنـوت دم سـحــر داده

قسم به سـورۀ خـورشـید و آیه آیـۀ آن            که نـور را بـه دل روشـن بـشـر داده

قسم به آه درخـتـی بـدون بَر، که جـبر            شکوه ساقۀ خـود را به یک تبـر داده

دمـیـده بر دم صـور مـدیـنه اسـرافـیل            تـرانه خـوانده و آواز عـشق سر داده

که هان تمامی هفت آسمان نظاره کنید            فـلک به دامن خـورشیـدتان قـمر داده

کسی که وارث پیغمبر است ابتر نیست            خـدا دوباره به این خانـدان پـسر داده

پـســر نه کـوثــر قــرآن ضـامن آهــو

جــواد آل عــلــی جــان ضـامـن آهــو

همان که سجده گهش آسمان عیسی شد            همان که خاک درش کوه طور موسی شد

همان که ذره شد از لطف چشم اوخورشید            همان که قطره ز دیدار او چو دریا شد

همان که روشنی چشم آسمـانی هاست            ســتـارۀ ســـحـــر آسـمــان بـابــا شـد

همان که در وسط طعنه ها و تهمت ها             رسید و قصۀ کـوثر دوباره احیــا شد

رسید سیب بهشت خـدا، خـدا را شکر

رسید یوسف یعقوب ما، خدا را شکر

به شیوۀ پدر این چشم مهربان شده است            همان نگاه همان عاطفه همان شده است

همان صمیمیت وگرمی و صفایی سبز            همان پناه که آهـو دخیل آن شده است

اگر غـلـط نکــنـم بــوی یــاس می آیـد            اگر درست بگویم رضا جوان شده است

جـواد، جـود خـداوند آسـمـان ها هست            که با زبان زمیـنی او بیان شده است

منم گدای امامی که قرص مهر و ماه            به دست سائل او مثل قرص نان شده است

فقـط نه مـلجأ حـاجات مـردمان زمین            که مأمـن هـمـۀ آسمـانـیان شــده است

کسی که سائل این خانه هست می داند

جــواد، جـود کـنـد سـائـلـی نـمی مـاند

مخـاطب هـمـۀ نـامـه های من شـده ای             توسـلی همه روزه بـرای من شـده ای

در این زمین که هوای نفس کشیدن نیست            حـیات من، نفس من، هوای من شده ای

دلـم بـهــانـه صـحـن تو دارد آقـا بـاز             بـهـانـۀ سـفـر کــربـــلای من شـده ای

مرا سـفـر، سفر کـاظـمـیـن قسمت کن

مـرا زیـارت قــبـر حسیـن قسمت کن

وقتی بساط عـشـق بازی چـیـده می شد           سـجـادۀ سـبـزی کـنـارش دیـده می شد

یک پـیـرِ عـاشق با دعـای مستجـابـش           در امـتـحـانِ عـاشـقی سنجـیـده می شد

صبرش اگرچه شهرۀ هفت آسمان بود           گه گاهی از زخم زبان رنجیده می شد

گویا دوباره کـوثـری در بین راه است           کـم کم سحـر شـام دل غـمدیـده می شد

از نور زهـراییِ این فـرزند خـورشـید           طومارغربت در جهان برچیده می شد

دانـید این اسطـورۀ دلـدادگـی کـیـست؟           در آسـمـان ها این چنین نامـیده می شد

او کیست؟ آقازادۀ شمس الشموس است

آرامش جـان و دلِ سلطان طوس است

او مثل نوری جلـوه کرد و بهترین شد           همچـون رسـول الله پـیـغـمبر ترین شد

از آسـمان ها آمد و جـاری تر از اشـک            مانند زهــرا مــادرش کـوثـرترین شد

سـر تـا به پـایش بود تـوحـیـد مـجـسّـم           بر بـادۀ رب الـکــرم سـاغــرترین شد

او چـند سالی گر چه مهـمان بود ما را           امـا تـجـلّی کــرد و نـام آور تـرین شد

بر تـار گـیـسویش گـره خـورده دل ما           این شاه زاده، تک پسر، دلبرترین شد

شـد زنـــده یـاد یــوسـف لـیـلا دوبـاره           ابن الـرضا بود و عـلی اکـبـرترین شد

در چند جایی که عـیان شد غـیـرت او           با نـام زهـرا مـادرش حـیـدرتـرین شد

فـرمــود بابـایـش از او بـهـتـر نـبـاشـد

مــولــودی از او بـا بـرکـت تـر نـباشد

او آمـد و ابن الـرضـایـی کــرد مــا را           از بـرکت نـامش خـدایـی کـرد مـا را

مـشـتی ز خـاکـیم و قـدم بر ما نهـاد و           تا عرش برد و کـبـریـایـی کـرد ما را

دسـت کــــریــمِ ایـن امــامِ ذرّه پــرور           یک عـمـر مشـغـول گدایی کرد ما را

صـوت دل آرای مـنـاجـاتـش سحـرهـا           سر مست جانـان و هـوایی کرد ما را

بوسـیدن خال رطب دارش در این ماه           مـهــمـان بـزم با صـفـایـی کـرد ما را

یک قـطـرۀ اشک از کـنـار سـفــرۀ او           هر نیمه شب مردی بکـایی کرد ما را

از گـوشۀ صحـن و سرای کـاظمیـنش           مست حـسیـن و کـربـلایـی کرد ما را

نـیـمـه نـگـاه اوست تـسـکـیـن الـفـؤادم

دلـــداده ی اوصـــاف والای جــــوادم

امشب بهـشـت آرزو را بـاز كـردنـد           سرى ز اسرار مگو را بـاز كــردند

خُـم خـانـۀ تـوحـيد را در بر گشودند           بر باغ جـنّـت یک در ديگر گشودند

مستان صافى دل كه قدسى نام دارند           كوثر به جاى مى درون جـام دارند
در جـام مى رخـسـار جـانانه ببيـنـند           خورشيد را در حجره ريحانه ببيـنند
درخانه شمس الضحى امشب قمر زاد           و ز چهارده خورشيد خورشيدى دگر زاد
طاهـا رخـى از دودۀ يـاسـين بر آمـد           نخـلى كهن را ميـوه شيـرين بـر آمد
امشب رضا، روح رضا در دست دارد           تصويرى از حُسن خدا در دست دارد
يزدان رضا را ثانى موسى عطا كرد           بر پور موسى تالى عيسى عطا كرد
ماهى كه شرم از چهـر دارد آفتابش           گويد رضا بر مهد نازش ذكر خوابش
گهواره او شـهـپـر روح الامين است           گهواره جـنباش امام هـشـتمين است
دارد رضا در پيش رو تـمـثال احـمد           سـوم عـلى بر دامـنـش سـوم محـمد
ميـلاد او امـيـد اسـلام است و انسان           ميـلاد او ميـلاد اسلام است و قـرآن
نظم زمان بعد از رضا در پنجه اوست           مشكل گـشاى كارها سرپنجه اوست
از روى او نـور ولايت مى درخشيـد           در سايه اش مهـر هدايت مى درخشيد
در كودكى بر مسند عصمت بر آمـد           انسان كه از غـار حـرا پيغـمـبر آمد
يحيى بن اكثم مفتضح در بحث با او           جاى سخن بر كس نماند هست تا او
درياى جودش تشنه بر ساحل بجويد           درگـاه احـسـانـش كف سـائل بجـويد
وقتى بر آيـد دست جـود از آستـيـنش           گوهـر فشانـد در يسار و در يميـنش
تنها نه او بر دوستان گـوهر ببخـشد           بر دشمن سر سخت خود هم زر ببخشد
خير كثير است و كرامت پيشه دارد           نخلى كه در ژرفاى كوثر ريشه دارد
اى كوثر دوم كه مشهور است جودت           ظاهر تمام خير و خوبى از وجودت
در اين جهان و اينهمه لطف وكرامت           جـودت قيـامـت مى كند روز قـيامت
تفسيرجودت را توان درهل اتى يافت           تصوير مهرت را درون سينه ها يافت
چشم امامت روشن از رخسار ماهت           عرش خدا روشن شد از دیدار ماهت
اى آنكه نامت قفل غمها را كليد است           اين ملت آزاده را بر تـو امـيـد است
لطفى كه در عـيد تو كـام دل بگيرند           لطفى كه تا در كوى تو منزل بگيرند
امــيـد احـسـان از شـمـا دارد مـؤيّـد            بــر دامـنــت دست دعا دارد مــؤيّـد

نـسیـمی از سر زلـفت بـهـار دنـیا شد            تو آمدی و امیــدی به عشق پـیـدا شد
تو آمدی و خبر آمد از سرادق عرش            زمین برای همیشه پُـر از مسیحـا شد

درـست مـثــل زمــان تــولـد زهــــرا            مدیـنه مثـل زمـین های مکـه زیبـا شد
هــزار حـظ مـنــزّه بـه دیــده اش آمـد            همین که چشم ستاره به روی تو وا شد
و آسمان اگر امروز این همه بالاست            به پـای قـامت طـوبـایی شـمـا پـا شـد
صـدای پــای کـریـمــانه تــو مـی آیـد
دلـم به پـشـت در خــانــه تـو می آیــد
تو نور عشقی و حق آفتابتان کرده است            دعای سبزی و حق مستجابتان کرده است
مـیان خـیـل هـزاران هـزار بخـشـنده            برای جود خودش انتخابتان کرده است
قـسم به کـعبه برای شـفاعت فرداست            اگر جـواد الائمه خطابتان کرده است

هزار و چهار صد سال می شود که خدا            مرا پیاله به دست شرابتان کرده است
خدا سرشته تو را تا که مثل نـور کند
کریمی اش به کریمی تو ظهـور کنند
مـسیـح سـبز نفـس های تو حـیـاتـم داد            شعـاع نـور ضریحت به جاده ام افـتاد
بـرای آنکه خــدا حـاجـت مـرا بـدهـد            مرا نوشت مرید و تو را نوشت مراد
صدای اول عشق و صدای آخرعشق            تـمام عـشقی و ای عشق خانه ات آباد

چـگـونه شـکـر بجا آورد اسـیـری که            غلام حلقه به گوش تو بوده مادر زاد
رسیده است به روی مه ت سلام رضا
عــلـی اکــبــر در خـانـۀ امــام رضـا
نگاه بی مثلت از تـبار خـورشید است            ضریح چشم قشنگت مدار خورشید است
کـواکب از جریان تو نـور می گیـرند            طلوع نور شما تا دیار خورشید است
تو انعـکـاس جـمـال امام خـورشـیدی            شبـیه آینه ای که کنـار خـورشید است
همین که سردی مان رفت وفصل گرما شد            به گوش خویش سرودم که کارخورشید است
قسم به حرمت خاک زمین کرب وبلا            به آن دیار که مه پاره بار خورشید است
جواب کودک خورشید سر بریدن نیست
جواب نـور گـلوی سحر بریدن نیست

دست گـدای بـاده به دامـان رسیده است           اوضاع دل دوباره به سامان رسیده است

شوریده و پر از طرب و شاد و نغمه خوان           بلبل به صحن سبز گـلستان رسیده است

شوری به پاست در دل هرعاشق خراب           بر کار عشق سلسله جنبان رسیـده است

افـتـاده است غـرق تـواضـع به پـای او           عرشی که دید مظهر ایمان رسیده است

با جنس ناب و بوی گلاب و شمیم دوست           با روحـی از لطافت بـاران رسیده است

این مه جـبین که نـور دو چشم امام شد           با عطر و بوی پونه و ریحان رسیده است

از بـرکـت قـدوم پـُر از نـور این پـسـر           چـشم رضا به خلقت باران رسیده است

بر روی قـلب مـردم ایـران نـوشـته شد           باب الــورود شـاه خـراسان رسیده است

اینگونه است، میشود اینگونه هم نوشت            باب الـمـراد مـردم ایـران رسـیـده است

او چلچـراغ راه عروج است و عاشقی            پیر و مراد و مرشد خوبان رسیده است

او معجزات چشم کریمش نگفتنی است           تعریف و وصف علم عظیمش نگفتنی است

یادتان هست نوشتم که دعا می خـواندم            داشتم کـنج حـرم جامعه را می خواندم

ازکلامت چه بگویم که چه با جانم کرد            محـکـمات کــلـمات تو مسـلـمـانم کرد

کلماتی که همه بـال و پر پـرواز است            مثل آن پنجره که رو به تماشا باز است

کلماتی که پر از رایحهً غـار حـراست            خط به خط جامعه آئینۀ قـرآن خداست

عقل از درک تو لبریز تحیّر شده است            لب به لب کاسۀ ظرفیت من پر شده است

هـمـۀ عــمــر دمـادم نـسـرودیـم از تـو            قدر درکِ خـودمان هم نسرودیم از تو

من که از طبع خودم شکوه مکرر دارم            عــرق شـرم بـه پـیـشـانـی دفـتـر دارم

شعـرهایم هـمه پـژمرد و نگـفـتم از تو            فصلی از عمر ورق خورد و نگفتم از تو

دل مـا کی به تـو ایـمـان فـراوان دارد            شیرِ در پرده به چشمان تو ایمان دارد

بیم آن است که ما یک شبه مرداب شویم            رفـتـه رفـته نکند جـعـفـر کـذاب شویم

تا تو را گـم نکـنم بین کویـر ای بـاران            دست خـالـیِ مرا نیـز بگـیر ای باران

من زمین گیرم و وصف تو مرا ممکن نیست            کـلماتم کـلـمـاتـی ست حـقـیر ای باران

یاد کرد از دل ما رحمت تو زود به زود            یاد کردیـم تو را دیر به دیر ای باران

نـام تو در دل ما بود و هـدایت نـشدیـم            مهربـانی کن و نادیده بگیـر ای باران

ما نمردیم که توهین به تو و نام تو شد            ما که از نسل غدیریم، غدیر ای باران

پسر حـضرت دریـا ! دل ما را دریاب            ما یتـیـمـیم و اسیریم و فقـیر ای باران

سامرا قسمت چشمان عطش خـیزم کن            تا تماشا کنمت یک دل سـیر ای باران

آئـیـنـۀ چـشــم می کـنـدم سیـر حـالـتان            حـیــرانـم از روایت فـعــل مـحـالـتـان

مـظـلـومی آن قـدر که نـدارنـد اتـفـاق            حـتی مـورخـان به سـر سنّ و سالـتان

از میـوه های عـلم شما سـیر می شـویم            حـتی اگـر به ما بـرسـد سـیب کـالـتان

نفـریـن به ما اگـر به تـمـنـای روشنی            بـیـرون بـیـاوریم سـر از زیـر بالـتـان

ابن الرضای دومی و سجـده می کـنـیم            بـر آفــتـــاب مـشــرقــی بـی زوالـتـان

هرکس که سائل کرمت شد کـریـم شد

کوچک شد آن که پیش تو، عبدالعظیم شد

احـسـان خـانـــواده تـان از قــدیـم بـود            آنــقـدر روی بـام شــمـا یـاکـریـم بـود

راه تو را نـیـاز به خـدمـتگـذار نیست            پـرده نـگـاه دار سـرایت نــســیـم بـود

ای آسمان چه شد که شدی همنشین خاک            وقـتـی خـدای عــز و جـلت نـدیـم بود

ای آنکه چـو بـدستی بـازی کـودکـیت            مثـل عـصـای معـجـزه هـای کـلـیم بود

بــیــراهــه بـود راه، بــدون هـدایـتـت            تنـهـا صراط نـور شـما مـستـقـیـم بود

نام تو جـلـوه ای ست از اسـمـا پـنج تن

هم گـشته ای امـام عـلـی، هم ابالحـسن

وقـتش شده که بـاز به سجاده رو کنید            وقتش رسیده با خودتان گفت وگو کنید

وقتش رسیده است که در چـنتۀ قنوت            کـار شــفـاعـت هـمه را باز رو کـنـید

بـایـد حــصــیـر ســادۀ بی آبــروی را            جــا زیــر پـای داده و بـا آبـرو کـنـیـد

گـیـرم که آب ســرد نـیـاورد خـادمـت            بـاید به آب گـرم بـهـشتی وضـو کـنید

باید که باز زخـم و جراحات شیعه را            با دست مـرحمـتگر مرهـم، رفـو کنید

امشب دوباره سمت خـدا ساده میروید

از جـــادۀ حـصـیـریِ سـجـاده میروید

آقا از اینکه اینـهـمه تنها شدی ببـخش            از اینکـه خرج مردم دنیا شدی ببخش

مـظـلومی مقام تو تقصیر دشمن است            امـا غـریب بـین احــبّـا شـدی بـبـخـش

تا قبل از این برای تو کاری نکرده ایم            مظلـوم بـی وفــا شدن ما شـدی ببخش

تقـصیر ماست حرمتتان را شکسته اند            زخـمـی بی تـفـاوتـی ما شـدی ببخـش

حالا بـرای پـر زدنت گــریه می کـنـیم

هی در ازای پرزدنت گـریه می کـنـیم

تـب دارتـریـن تـب زدۀ بـسـتــر دردم            پُـر سـوز ترین زمـزمـۀ حـنجـر دردم
رنگ رخ مـن بر همگـان فاش نموده            در بــاغ نبی جــلــوۀ نـیـلــوفــر دردم

فـریاد عـطـش زد دهـن سـوخـتـه ام تا            تر شد لب خشکیده اش از ساغر دردم
جای عرق از چهرۀ من زهـر چکیده            پــیــغــامـبـر خـســتــه دل بـاور دردم
بر زیر گلـوی جـگـرم دشـنه کـشیدند            من کـشـتـۀ تــیــغ شـرر لـشگـر دردم
آتـش فکـنـد بر قــد و بـالای سـپـیـدار            یک ذرۀ نــاچــیــز ز خـاکـسـتر دردم
خـون گریه کند اخـتر و مهتاب بـرایم            افــلاک شـده مــسـتـمـع مـنــبـر دردم

گرفته جان نفسم در ثناى حضرت هادى           دُر سخن بفشانم به پاى حضرت هـادى
نداشت طوطى جانم هنوز لانه به جسمم           كه بود مـرغ دلم آشناى حضرت هادى

صفا و مروه كجا و حريم يوسف زهـرا           صفاست در حرم با صفاى حضرت هادى
مقــربـان الهــى فــرشــتــگــان بهشتــى           كشند منت لطف و عطاى حضرت هادى
ز دست رفته شكيبم خدا كند كه نصيـبـم           شود زيارت صحن و سراى حضرت هادى
درنـــدگان زمين التــجـا برند به سويش           پرندگـان هوا در هـواى حضرت هادى
اگر به سامره‏ ام اوفتد گذر، سرو جان را           كنـم نثـار به گـنبد نـماى حضرت هادى
دلـم كه درد گناهش به احتـضار كشانده           پناه بـرده به دارالشفـاى حضرت هادى
مرا چه قدر كه گردم گداى خاك نـشينش           كه هست خازن جنت گداى حضرت هادى
دهد به روح لطيف ملك، صفا و طراوت           ملاحـت سـخـن دلربـاى حضرت هادى
به خاك عطر بـهـشـتــى پراكـند اگر آيد           نسيمى از طرف سامراى حضرت هادى
به عمر دهر مرا گر دهند عمر، نيـرزد           به لحظه‏ اى كه كنم جان فداى حضرت هادى
به تيرگى نبرى روى و راه خود نكنى گم           هدايت است به ظل لواى حضرت هادى
بخوان زيارت پر فيض جامعه كه برى پى           به ارزش سخـن دلرباى حضرت هادى
مرا رضايت ابن الرضا خوش است كه دانم           بود رضاى خدا در رضای حضرت هادی